Verslag by Wortel van de Mediterranean Epic

Mediterenean Epic D1

Na de landing in Valencia, begeef ik mij naar de bagageafhandeling om mijn fiets op te halen; tijdens het wachten aan de praat geraakt met 2 andere Belgen die ingecheckt waren voor hetzelfde event. Snel beslist om samen een Van te huren voor de verplaatsing naar Orpesa, 110km noordelijker. Aangekomen in hotel, fiets gemonteerd en ‘battle ready’ voor de 1ste etappe de volgende ochtend.

Gezien ik sinds een 3 tal weken op de sukkel was met grieptoestanden en hoofdpijn, had ik ter elfder ure (letterlijk) de huisarts nog geconsulteerd die sinusitus diagnosticeerde en mij op een antibioticakuur zette met zware medicatie erbij. Na een slapeloze nacht opgestaan met een hartslag in rust van 85… ‘Hiding behind excuses’ is voor Knokkenaars en Westvlamingen, als Gentenaar zou ik die dag starten, zij het rustig aan.

Bovendien hadden de weergoden vanaf 10h reeds de zon op de forecast geplaatst met temperaturen tot 19 graden. Plaatsgenomen in startbox 5 ( master 50) ben ik als allerlaatste gestart. Dit had als groot voordeel dat niemand mij nog kon inhalen. Na de start op de playa, slingerde de weg onmiddellijk via een explosieve klim de bergen van Castellon in. Op tandwiel 50 omhoog aan 5/h , op de hielen gezeten door de groene vlag, ging mijn hart tekeer als tierelier. Even dacht dat ik mijn hartslagmeter gecrasht was. Helaas was het allemaal echt… Als ik de tijdsloten wilde halen, ging het toch wel wat rapper moeten gaan. Door mijn slakkegang, kon ik wel genieten van de uitzichten over de prachtige riviera. Na 400hm bereikten we de top en doken we middels een technische singetrack een soort woestijn in (desert of the palms). Afdalen betekende minder inspanning en hier kon ik wel het verschil maken hetgeen resulteerde in winst van een twintigtal plaatsen, al moet eerlijkheidshalve wel gemeld worden dat een deel hiervan gewoon naar beneden stapte. Beneden veranderde het landschap in een view over de Middelandse zee. Een lichte ( gelukkig) klim volgde tot de 1ste bevoorrading op 26km. Oef. Vanaf nu bleven we min of meer boven ,(minder hm), doch in onophoudelijke singletracks. Ik hoopte mijn positie te kunnen vasthouden, hetgeen lukte. De weg voerde doorheen rotspartijen en niettegenstaande de weinige hm was dit zeker geen walk in de park. Desalnietemin kon ik nog een aantal plaatsen opschuiven.

 

Op het einde reden we een in een rioolbuis, borst op het stuur en hoofd net boven het voorwiel om hersenschade te vermijden. Bevoorrading 2 gepasseerd stond nog een klim tot 500m op het rekwest gevolgd door een zeer uitdagende afdaling tot de Middelandse zee. De ene switchback volgt de andere, rockgardens, drops, you name it, you get it. Deze afdaling werd bijzonder gesmaakt bij de locals die massaal op deze strook aanwezig waren en luidkeels aanmoedigden. De aankomst bevond zich bij de start, aan het strand van Orpesa en werd gefaciliteerd met locale lekkernijen (tapas, iberico,..) Ook de organisatie verdient een pluim, perfect bepijld, de gevarenzones goed aangegeven, op elk moeilijk stuk ( en er water er heel wat) stewards aanwezig en bij het kruisen van de weg altijd een medische hulppost. Ik was geëindigd op plaats 37 ( master 50), was blij te kunnen de offroad 62km en 1650hm uitrijden en heb genoten van de scenery gesmaakt in de zon. Morgen wordt andere koek : de bikerguide meldt ‘This is the most tecnically demanding stage with vertigo ascents requiring a high fysical level due to the steep slopes and rough terrein. Dat belooft.

 

Mediterenean Epic D2
De avond ervoor nog telefonisch overlegt met de huisarts; deze stelde voor de sinusitusmedicatie (oorzaak van de hoge hartslag?) te skippen, doch de antibiotica (en al de rest) verder te zetten. S nachts -wel een paar uur kunnen slapen. Stage 2 start in CASTELLON DE LA PLANA, zo een 30 km verder noordwaarts. Transport diende op eigen houtje te gebeuren, bijgevolg vroeg uit de veren, fietsen gedemonteerd en samen met alle materieel in de Van. Om 6h aan t ontbijt en nadien met de copains en route.

Aan de start stond mijn hartslag al een stukje lager, ik voelde mij ook al iets beter, het snot liep wel weer in keelgat door stoppen medicijn. Carottentrekken is niet aan mij besteed; mijn plan bestond erin mijn positie te bestendigen, dus hield ik nauwlettend de wedstrijdnrs van mijn opponenten in de gaten. Heel veel volk en ambiance aan de start. Blijkbaar leeft deze sport hier enorm. Onmiddellijk na t startschot zorgde een enorm steile helling ervoor dat het peloton uit elkaar werd getrokken. Achteraf werd duidelijk waarom de organisatoren dit inlasten… Boven doken we een steengroeve in, rocky en bumpy, veel drops, geerodeerde geulen, losse stenen,… Hier en daar wat valpartijen. Voorlopig slaagde ik erin op mijn fiets te blijven zitten. Aan de moeilijkste technische stukken stropte het meermaals meerdere minuten. Voor mij geen erg, mijn hart verwelkomde de recup. We bereiken een pittoresk dorpje. Lang duurde het niet of we kregen een extreem technische‘desnivel’ voorgeslingerd die uitmondde in de 1ste bevoorrading na 16km.

 

Ik sloeg deze over ( na 13 km was de tweede); mijn camelbak had nog fuel genoeg. Ik wist dat nog een snelle afdaling volgde waar ik dacht te recuperen… Mis poes, snel ging het wel, maar o zo moeilijk. Een nieuwe klim, nu tussen vegetatie, ging over in een technische single track waar ik goede lijnen kon aanhouden en een aantal plaatsen veroveren. Het ging duidelijk beter dan gisteren, zeker naar beneden. Bevoorrading 2 zou ik nemen, gezien de langste dagklim nu volgde. Hilarisch : ze hadden enkel water en geen eten ( alleen voorzien in bevoorrading 1 en 3). Ik reed dan maar verder, attakeerde de helling en werd boven verrast met een prachtig bergzicht. Lang heb ik niet gekeken want een duizelingwekkende afdaling ( eigenlijk was het één glijpartij) werd opgevoerd. Dit was het meest technische stuk van de dag. De flank werd bevolkt door zeker 500 toeschouwers die aanmoedigden en in grote getale waren opgedaagd voor het jaarlijkse schouwspel. Tientallen stewards toonden de ‘ideale’ lijnen. Tonen is één zaak, eraf rijden is nog wat anders… Om de 50m medische hulpposten. Noodzakelijk want ik heb nog nooit zoveel valpartijen, bloed, en gebroken fietsen gezien dan hier. Zelf ook een paar keren moeten uitklikken, handen zetten, met knie onzacht op de rotsen ( gelukkig bescherming aan)… Dit was de SIERRA BORRIOL! Blij dat ik er heelhuids eruitkwam.

Een korte stop aan bevoorrading 3. Een brave helling ging al weer snel over in een nijdige ‘ascente’, gelinkt aan alweer een nieuwe halsbrekende downhill. Zoiets heb ik nooit gedaan….Met de laatste 10 km in zicht besloot ik om de pees erop te leggen en in volle (donker)rood naar de finish te knallen. Na t doorkruisen van een uitgedroogde rivierbedding en laverend tussen keien van 40cm hoog werden we alweer beloond met een extreem veeleisende berg die mens en machine tot het uiterste op de proef stelde. Een plat asfaltlint van 3km ( dit bestaat hier toch nog!) bracht mij tot de finish. Aangekomen trof ik de copains aan in de medical: gevallen, geschaafd overal, wat hechtingen,… doch morgen opnieuw present.

Ter plaatse nog wat genoten van de lekkernijen in de bikerzone, fietsen gedemonteerd en met de Van hotelwaarts. Ik reed 4h10 over 56 km en 1810hm (Aan een gemiddelde hartslag van 156?) , heb 9 plaatsen kunnen pakken en werd 28ste in de master 50…. maar bovenal was dit voor mij mountainbike 2.0. Nooit gedacht dat ik en mijn fiets dit zouden kunnen! Nog een promofilmpje gevonden op internet van deze etappe. Morgen 85km op het menu.

 

Mediterenean Epic D3 en D4
Vandaag een lange rit van 85km op het programma, minder technisch (hoewel dit hier te relativeren is…) en dus zou het ook wat sneller moeten gaan. Het profiel bestond uit 2 lange klims, gevolgd door 2 dowhills met tussenin nog wat kleinere piekjes. De start vond opnieuw plaats op het strand van Orpesa. S ochtends was de zon reeds overvloedig aanwezig en de sfeer onder de renners zat er goed in. Ik voelde me opnieuw iets beter en hoopte om nog een paar plaatsen te veroveren. Ik zou traag starten en proberen voluit te gaan op het einde. De eerste kms verliepen heel snel over gravelroads en het peloton werd in waaiers getrokken. Aanvankelijk zat in in een te trage groep, doch ik wilde mij niet opblazen. Telkens een renner de groep inhaalde, pikte ik in het wiel en kon zo toch een viertal waaiers opschuiven. Na 10km was de fun over en werd het alweer steil en technisch. Bergop probeerde ik mijn positie te behouden, naar beneden kon ik steeds verder opschuiven. Het landschap varieerde van dorre rockgardens over vegetatie naar bloesemende bomen. Een mooi boeket. ik besloot de 4 bevoorradingen over te slaan om mijn tijd op scherp te stellen. Na een technische afdaling bereikten we km 80 en volgen enkel nog 5 km snelle asfaltweg. Ik kon inhaken achter een groep snelle youngsters die mij tegen 40 km/h naar de finisch loodsten. Ik finishte 22ste, had 7 plaatsjes kunnen opschuiven, maar had hiervoor wel serieus diep moeten gaan. Ik reed 4h20 over 1650hm. Onderstaand filmpje van de dag.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1036087780098040&id=434055663634591

De laatste dag opgestaan met zware benen, doch de algemene gezondheidstoestand evolueerde in de goede richting. Ik ambieerde een plaats in de top 20 ( master 50), doch had mijn twijfels; immers de rit van gisteren zinderde duidelijk nog na. Het roadbook schotelde een etappe van 52 km en 1650hm voor met de steilste en langste klim van 8km tot nu toe. We vertrokken redelijk snel en na de 1ste bevoorrading moesten we de berg beklimmen. Halverwege de klim voelde ik te moeten inbinden, het ging te snel voor mij, we waren nog niet eens in de helft en het einde ging ik zo nooit halen. Ik temporiseerde noodgedwongen en werd ingehaald door tientallen rijders. Eindelijk boven, aangemoedigd door massaal opgedaagde toeschouwers, kon de lange afdaling beginnen. Ik besloot voluit te gaan en vlamde aan meer dan 60km/h naar beneden. De verloren plaatsen van de klim werden deels gerecupereerd. Beneden reden we over prachtige stranden naar de finish. De ervaring van strandrace kon benut worden. Waar velen afstapten of vielen in het losse zand, kon ik min of meer rechtop blijven en winst boeken. Ik eindigde op plaats 19 en was blij te kunnen uitrijden. Mission accomplished. Ik onthoud de machtige trails, de afwisselende natuurpracht en de duizelingwekkende afdalingen gekaderd in een feilloze organisatie. Dit smaakt naar meer. Maar nu is het tijd voor de party ???in het rennersdorp.

 

16 replies
  1. Olivier Kesteleyn says:

    Mediterenean Epic D1
    Na de landing in Valencia, begeef ik mij naar de bagageafhandeling om mijn fiets op te halen; tijdens het wachten aan de praat geraakt met 2 andere Belgen die ingecheckt waren voor hetzelfde event. Snel beslist om samen een Van te huren voor de verplaatsing naar Orpesa, 110km noordelijker. Aangekomen in hotel, fiets gemonteerd en ‘battle ready’ voor de 1ste etappe de volgende ochtend.
    Gezien ik sinds een 3 tal weken op de sukkel was met grieptoestanden en hoofdpijn, had ik ter elfder ure (letterlijk) de huisarts nog geconsulteerd die sinusitus diagnosticeerde en mij op een antibioticakuur zette met zware medicatie erbij. Na een slapeloze nacht opgestaan met een hartslag in rust van 85… ‘Hiding behind excuses’ is voor Knokkenaars en Westvlamingen, als Gentenaar zou ik die dag starten, zij het rustig aan.
    Bovendien hadden de weergoden vanaf 10h reeds de zon op de forecast geplaatst met temperaturen tot 19 graden. Plaatsgenomen in startbox 5 ( master 50) ben ik als allerlaatste gestart. Dit had als groot voordeel dat niemand mij nog kon inhalen. Na de start op de playa, slingerde de weg onmiddellijk via een explosieve klim de bergen van Castellon in. Op tandwiel 50 omhoog aan 5/h , op de hielen gezeten door de groene vlag, ging mijn hart tekeer als tierelier. Even dacht dat ik mijn hartslagmeter gecrasht was. Helaas was het allemaal echt… Als ik de tijdsloten wilde halen, ging het toch wel wat rapper moeten gaan. Door mijn slakkegang, kon ik wel genieten van de uitzichten over de prachtige riviera. Na 400hm bereikten we de top en doken we middels een technische singetrack een soort woestijn in (desert of the palms). Afdalen betekende minder inspanning en hier kon ik wel het verschil maken hetgeen resulteerde in winst van een twintigtal plaatsen, al moet eerlijkheidshalve wel gemeld worden dat een deel hiervan gewoon naar beneden stapte. Beneden veranderde het landschap in een view over de Middelandse zee. Een lichte ( gelukkig) klim volgde tot de 1ste bevoorrading op 26km. Oef. Vanaf nu bleven we min of meer boven ,(minder hm), doch in onophoudelijke singletracks. Ik hoopte mijn positie te kunnen vasthouden, hetgeen lukte. De weg voerde doorheen rotspartijen en niettegenstaande de weinige hm was dit zeker geen walk in de park. Desalnietemin kon ik nog een aantal plaatsen opschuiven. Op het einde reden we een in een rioolbuis, borst op het stuur en hoofd net boven het voorwiel om hersenschade te vermijden. Bevoorrading 2 gepasseerd stond nog een klim tot 500m op het rekwest gevolgd door een zeer uitdagende afdaling tot de Middelandse zee. De ene switchback volgt de andere, rockgardens, drops, you name it, you get it. Deze afdaling werd bijzonder gesmaakt bij de locals die massaal op deze strook aanwezig waren en luidkeels aanmoedigden. De aankomst bevond zich bij de start, aan het strand van Orpesa en werd gefaciliteerd met locale lekkernijen (tapas, iberico,..) Ook de organisatie verdient een pluim, perfect bepeild, de gevarenzones goed aangegeven, op elk moeilijk stuk ( en er water er heel wat) stewards aanwezig en bij het kruisen van de weg altijd een medische hulppost. Ik was geëindigd op plaats 37 ( master 50), was blij te kunnen de offroad 62km en 1650hm uitrijden en heb genoten van de scenery gesmaakt in de zon. Morgen wordt andere koek : de bikerguide meldt ‘This is the most tecnically demanding stage with vertigo ascents requiring a high fysical level due to the steep slopes and rough terrein. Dat belooft.

    Mvg

    Olivier

    Beantwoorden
  2. Paul Fitzgerald says:

    Respect man, je moet maar doen alleen naar hinder vertrekken. Het klinkt wel goed. Morgen ga je moeten rustig blijven met al de gevaar, en da komt goed !. Ride on !. Een Wortel met een snot neus, da kheb niet vele tegen gekomen, good luck mate !

    Beantwoorden
  3. Dirk Spysschaert says:

    Eindelijk terug kunnen inloggen op onze site , met vingerafdruk nu?. Lijkt me leuk daar Wortel , 19 graden en schone ritten , jammer van je luchtfilter maar doorzetten zie ik je wel doen , top? , een beetje jaloers natuurlijk?

    Beantwoorden
  4. Olivier Kesteleyn says:

    Mediterenean Epic D2
    De avond ervoor nog telefonisch overlegt met de huisarts; deze stelde voor de sinusitusmedicatie (oorzaak van de hoge hartslag?) te skippen, doch de antibiotica (en al de rest) verder te zetten. S nachts -wel een paar uur kunnen slapen. Stage 2 start in CASTELLON DE LA PLANA, zo een 30 km verder noordwaarts. Transport diende op eigen houtje te gebeuren, bijgevolg vroeg uit de veren, fietsen gedemonteerd en samen met alle materieel in de Van. Om 6h aan t ontbijt en nadien met de copains en route. Aan de start stond mijn hartslag al een stukje lager, ik voelde mij ook al iets beter, het snot liep wel weer in keelgat door stoppen medicijn. Carottentrekken is niet aan mij besteed; mijn plan bestond erin mijn positie te bestendigen, dus hield ik nauwlettend de wedstrijdnrs van mijn opponenten in de gaten. Heel veel volk en ambiance aan de start. Blijkbaar leeft deze sport hier enorm. Onmiddellijk na t startschot zorgde een enorm stijle helling ervoor dat het peloton uit elkaar werd getrokken. IAchteraf werd duidelijk waarom de organisatoren dit inlasten… Boven doken we een steengroeve in, rocky en bumpy, veel drops, geerodeerde geulen, losse stenen,… Hier en daar wat valpartijen. Voorlopig slaagde ik erin op mijn fiets te blijven zitten. Aan de moeilijkste technische stukken stropte het meermaals meerdere minuten. Voor mij geen erg, mijn hart verwelkomde de recup. We bereiken een pittoresk dorpje. Lang duurde het niet of we kregen een extreem technische
    ‘desnivel’ voorgeslingerd die uitmondde in de 1ste bevoorrading na 16km. Ik sloeg deze over ( na 13 km was de tweede); mijn camelbak had nog fuel genoeg. Ik wist dat nog een snelle afdaling volgde waar ik dacht te recuperen… Mis poes, snel ging het wel, maar o zo moeilijk. Een nieuwe klim, nu tussen vegetatie, ging over in een technische single track waar ik goede lijnen kon aanhouden en een aantal plaatsen veroveren. Het ging duidelijk beter dan gisteren, zeker naar beneden. Bevoorrading 2 zou ik nemen, gezien de langste dagklim nu volgde. Hilarisch : ze hadden enkel water en geen eten ( alleen voorzien in bevoorrading 1 en 3). Ik reed dan maar verder, attakeerde de helling en werd boven verrast met een prachtig bergzicht. Lang heb ik niet gekeken want een duizelingwekkende afdaling ( eigenlijk was het één glijpartij) werd opgevoerd. Dit was het meest technische stuk van de dag. De flank werd bevolkt door zeker 500 toeschouwers die aanmoedigden en in grote getale waren opgedaagd voor het jaarlijkse schouwspel. Tientallen stewards toonden de ‘ideale’ lijnen. Tonen is één zaak, eraf rijden is nog wat anders… Om de 50m medische hulpposten. Noodzakelijk want ik heb nog nooit zoveel valpartijen, bloed, en gebroken fietsen gezien dan hier. Zelf ook een paar keren moeten uitklikken, handen zetten, met knie onzacht op de rotsen ( gelukkig bescherming aan)… Dit was de SIERRA BORRIOL! Blij dat ik er heelhuids eruitkwam. Een korte stop aan bevoorrading 3. Een brave helling ging al weer snel over in een nijdige ‘ascente’, gelinkt aan alweer een nieuwe halsbrekende downhill. Zoiets heb ik nooit gedaan….Met de laatste 10 km in zicht besloot ik om de pees erop te leggen en in volle (donker)rood naar de finish te knallen. Na t doorkruisen van een uitgedroogde rivierbedding en laverend tussen keien van 40cm hoog werden we alweer beloond met een extreem veeleisende berg die mens en machine tot het uiterste op de proef stelde. Een plat asfaltlint van 3km ( dit bestaat hier toch nog!) bracht mij tot de finish. Aangekomen trof ik de copains aan in de medical: gevallen, geschaafd overal, wat hechtingen,… doch morgen opnieuw present. Ter plaatse nog wat genoten van de lekkernijen in de bikerzone, fietsen gedemonteerd en met de Van hotelwaarts. Ik reed 4h10 over 56 km en 1810hm (Aan een gemiddelde hartslag van 156?) , heb 9 plaatsen kunnen pakken en werd 28ste in de master 50…. maar bovenal was dit voor mij mountainbike 2.0. Nooit gedacht dat ik en mijn fiets dit zouden kunnen! Nog een promofilmpje gevonden op internet van deze etappe. Morgen 85km op het menu.

    Mvg

    Olivier

    https://www.facebook.com/434055663634591/posts/1035302796843205/?vh=e&d=n

    Beantwoorden
    • Olivier Kesteleyn says:

      Mediterenean Epic D3 en D4
      Vandaag een lange rit van 85km op het programma, minder technisch (hoewel dit hier te relativeren is…) en dus zou het ook wat sneller moeten gaan. Het profiel bestond uit 2 lange klims, gevolgd door 2 dowhills met tussenin nog wat kleinere piekjes. De start vond opnieuw plaats op het strand van Orpesa. S ochtends was de zon reeds overvloedig aanwezig en de sfeer onder de renners zat er goed in. Ik voelde me opnieuw iets beter en hoopte om nog een paar plaatsen te veroveren. Ik zou traag starten en proberen voluit te gaan op het einde. De eerste kms verliepen heel snel over gravelroads en het peloton werd in waaiers getrokken. Aanvankelijk zat in in een te trage groep, doch ik wilde mij niet opblazen. Telkens een renner de groep inhaalde, pikte ik in het wiel en kon zo toch een viertal waaiers opschuiven. Na 10km was de fun over en werd het alweer steil en technisch. Bergop probeerde ik mijn positie te behouden, naar beneden kon ik steeds verder opschuiven. Het landschap varieerde van dorre rockgardens over vegetatie naar bloesemende bomen. Een mooi boeket. ik besloot de 4 bevoorradingen over te slaan om mijn tijd op scherp te stellen. Na een technische afdaling bereikten we km 80 en volgen enkel nog 5 km snelle asfaltweg. Ik kon inhaken achter een groep snelle youngsters die mij tegen 40 km/h naar de finisch loodsten. Ik finishte 22ste, had 7 plaatsjes kunnen opschuiven, maar had hiervoor wel serieus diep moeten gaan. Ik reed 4h20 over 1650hm. Onderstaand filmpje van de dag.

      https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1036087780098040&id=434055663634591

      De laatste dag opgestaan met zware benen, doch de algemene gezondheidstoestand evolueerde in de goede richting. Ik ambieerde een plaats in de top 20 ( master 50), doch had mijn twijfels; immers de rit van gisteren zinderde duidelijk nog na. Het roadbook schotelde een etappe van 52 km en 1650hm voor met de steilste en langste klim van 8km tot nu toe. We vertrokken redelijk snel en na de 1ste bevoorrading moesten we de berg beklimmen. Halverwege de klim voelde ik te moeten inbinden, het ging te snel voor mij, we waren nog niet eens in de helft en het einde ging ik zo nooit halen. Ik temporizeerde noodgedwongen en werd ingehaald door tientallen rijders. Eindelijk boven, aangemoedigd door massaal opgedaagde toeschouwers, kon de lange afdaling beginnen. Ik besloot voluit te gaan en vlamde aan meer dan 60km/h naar beneden. De verloren plaatsen van de klim werden deels gerecupereerd. Beneden reden we over prachtige stranden naar de finish. De ervaring van strandrace kon benut worden. Waar velen afstapten of vielen in het losse zand, kon ik min of meer rechtop blijven en winst boeken. Ik eindigde op plaats 19 en was blij te kunnen uitrijden. Mission accomplished. Ik onthoud de machtige trails, de afwisselende natuurpracht en de duizelingwekkende afdalingen gekaderd in een feilloze organisatie. Dit smaakt naar meer. Maar nu is het tijd voor de party ???in het rennersdorp.

      Mvg

      Olivier

      Beantwoorden
  5. Steven Dierickx says:

    Knap gedaan Wortel.
    Het is altijd leuk om zo een verlag te lezen. Krijg al direct goesting om naar Ardennen/ Italië te gaan. Dikke respect.

    Beantwoorden
  6. Dirk Spysschaert says:

    Ziet er heel tof uit , korte broek , korte mouwen , droog parcour , kunnen we hier momenteel alleen maar van dromen , sterk gedaan man. Hier wind en regen , pas in mei geraak ik hier ook weg?

    Beantwoorden

Leave a Reply

Want to join the discussion?
Feel free to contribute!

Een reactie achterlaten op Olivier Kesteleyn Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *