Verslag by Wortel van de Mediterranean Epic

Mediterenean Epic D1

Na de landing in Valencia, begeef ik mij naar de bagageafhandeling om mijn fiets op te halen; tijdens het wachten aan de praat geraakt met 2 andere Belgen die ingecheckt waren voor hetzelfde event. Snel beslist om samen een Van te huren voor de verplaatsing naar Orpesa, 110km noordelijker. Aangekomen in hotel, fiets gemonteerd en ‘battle ready’ voor de 1ste etappe de volgende ochtend.

Gezien ik sinds een 3 tal weken op de sukkel was met grieptoestanden en hoofdpijn, had ik ter elfder ure (letterlijk) de huisarts nog geconsulteerd die sinusitus diagnosticeerde en mij op een antibioticakuur zette met zware medicatie erbij. Na een slapeloze nacht opgestaan met een hartslag in rust van 85… ‘Hiding behind excuses’ is voor Knokkenaars en Westvlamingen, als Gentenaar zou ik die dag starten, zij het rustig aan.

Bovendien hadden de weergoden vanaf 10h reeds de zon op de forecast geplaatst met temperaturen tot 19 graden. Plaatsgenomen in startbox 5 ( master 50) ben ik als allerlaatste gestart. Dit had als groot voordeel dat niemand mij nog kon inhalen. Na de start op de playa, slingerde de weg onmiddellijk via een explosieve klim de bergen van Castellon in. Op tandwiel 50 omhoog aan 5/h , op de hielen gezeten door de groene vlag, ging mijn hart tekeer als tierelier. Even dacht dat ik mijn hartslagmeter gecrasht was. Helaas was het allemaal echt… Als ik de tijdsloten wilde halen, ging het toch wel wat rapper moeten gaan. Door mijn slakkegang, kon ik wel genieten van de uitzichten over de prachtige riviera. Na 400hm bereikten we de top en doken we middels een technische singetrack een soort woestijn in (desert of the palms). Afdalen betekende minder inspanning en hier kon ik wel het verschil maken hetgeen resulteerde in winst van een twintigtal plaatsen, al moet eerlijkheidshalve wel gemeld worden dat een deel hiervan gewoon naar beneden stapte. Beneden veranderde het landschap in een view over de Middelandse zee. Een lichte ( gelukkig) klim volgde tot de 1ste bevoorrading op 26km. Oef. Vanaf nu bleven we min of meer boven ,(minder hm), doch in onophoudelijke singletracks. Ik hoopte mijn positie te kunnen vasthouden, hetgeen lukte. De weg voerde doorheen rotspartijen en niettegenstaande de weinige hm was dit zeker geen walk in de park. Desalnietemin kon ik nog een aantal plaatsen opschuiven.

 

Op het einde reden we een in een rioolbuis, borst op het stuur en hoofd net boven het voorwiel om hersenschade te vermijden. Bevoorrading 2 gepasseerd stond nog een klim tot 500m op het rekwest gevolgd door een zeer uitdagende afdaling tot de Middelandse zee. De ene switchback volgt de andere, rockgardens, drops, you name it, you get it. Deze afdaling werd bijzonder gesmaakt bij de locals die massaal op deze strook aanwezig waren en luidkeels aanmoedigden. De aankomst bevond zich bij de start, aan het strand van Orpesa en werd gefaciliteerd met locale lekkernijen (tapas, iberico,..) Ook de organisatie verdient een pluim, perfect bepijld, de gevarenzones goed aangegeven, op elk moeilijk stuk ( en er water er heel wat) stewards aanwezig en bij het kruisen van de weg altijd een medische hulppost. Ik was geëindigd op plaats 37 ( master 50), was blij te kunnen de offroad 62km en 1650hm uitrijden en heb genoten van de scenery gesmaakt in de zon. Morgen wordt andere koek : de bikerguide meldt ‘This is the most tecnically demanding stage with vertigo ascents requiring a high fysical level due to the steep slopes and rough terrein. Dat belooft.

 

Mediterenean Epic D2
De avond ervoor nog telefonisch overlegt met de huisarts; deze stelde voor de sinusitusmedicatie (oorzaak van de hoge hartslag?) te skippen, doch de antibiotica (en al de rest) verder te zetten. S nachts -wel een paar uur kunnen slapen. Stage 2 start in CASTELLON DE LA PLANA, zo een 30 km verder noordwaarts. Transport diende op eigen houtje te gebeuren, bijgevolg vroeg uit de veren, fietsen gedemonteerd en samen met alle materieel in de Van. Om 6h aan t ontbijt en nadien met de copains en route.

Aan de start stond mijn hartslag al een stukje lager, ik voelde mij ook al iets beter, het snot liep wel weer in keelgat door stoppen medicijn. Carottentrekken is niet aan mij besteed; mijn plan bestond erin mijn positie te bestendigen, dus hield ik nauwlettend de wedstrijdnrs van mijn opponenten in de gaten. Heel veel volk en ambiance aan de start. Blijkbaar leeft deze sport hier enorm. Onmiddellijk na t startschot zorgde een enorm steile helling ervoor dat het peloton uit elkaar werd getrokken. Achteraf werd duidelijk waarom de organisatoren dit inlasten… Boven doken we een steengroeve in, rocky en bumpy, veel drops, geerodeerde geulen, losse stenen,… Hier en daar wat valpartijen. Voorlopig slaagde ik erin op mijn fiets te blijven zitten. Aan de moeilijkste technische stukken stropte het meermaals meerdere minuten. Voor mij geen erg, mijn hart verwelkomde de recup. We bereiken een pittoresk dorpje. Lang duurde het niet of we kregen een extreem technische‘desnivel’ voorgeslingerd die uitmondde in de 1ste bevoorrading na 16km.

 

Ik sloeg deze over ( na 13 km was de tweede); mijn camelbak had nog fuel genoeg. Ik wist dat nog een snelle afdaling volgde waar ik dacht te recuperen… Mis poes, snel ging het wel, maar o zo moeilijk. Een nieuwe klim, nu tussen vegetatie, ging over in een technische single track waar ik goede lijnen kon aanhouden en een aantal plaatsen veroveren. Het ging duidelijk beter dan gisteren, zeker naar beneden. Bevoorrading 2 zou ik nemen, gezien de langste dagklim nu volgde. Hilarisch : ze hadden enkel water en geen eten ( alleen voorzien in bevoorrading 1 en 3). Ik reed dan maar verder, attakeerde de helling en werd boven verrast met een prachtig bergzicht. Lang heb ik niet gekeken want een duizelingwekkende afdaling ( eigenlijk was het één glijpartij) werd opgevoerd. Dit was het meest technische stuk van de dag. De flank werd bevolkt door zeker 500 toeschouwers die aanmoedigden en in grote getale waren opgedaagd voor het jaarlijkse schouwspel. Tientallen stewards toonden de ‘ideale’ lijnen. Tonen is één zaak, eraf rijden is nog wat anders… Om de 50m medische hulpposten. Noodzakelijk want ik heb nog nooit zoveel valpartijen, bloed, en gebroken fietsen gezien dan hier. Zelf ook een paar keren moeten uitklikken, handen zetten, met knie onzacht op de rotsen ( gelukkig bescherming aan)… Dit was de SIERRA BORRIOL! Blij dat ik er heelhuids eruitkwam.

Een korte stop aan bevoorrading 3. Een brave helling ging al weer snel over in een nijdige ‘ascente’, gelinkt aan alweer een nieuwe halsbrekende downhill. Zoiets heb ik nooit gedaan….Met de laatste 10 km in zicht besloot ik om de pees erop te leggen en in volle (donker)rood naar de finish te knallen. Na t doorkruisen van een uitgedroogde rivierbedding en laverend tussen keien van 40cm hoog werden we alweer beloond met een extreem veeleisende berg die mens en machine tot het uiterste op de proef stelde. Een plat asfaltlint van 3km ( dit bestaat hier toch nog!) bracht mij tot de finish. Aangekomen trof ik de copains aan in de medical: gevallen, geschaafd overal, wat hechtingen,… doch morgen opnieuw present.

Ter plaatse nog wat genoten van de lekkernijen in de bikerzone, fietsen gedemonteerd en met de Van hotelwaarts. Ik reed 4h10 over 56 km en 1810hm (Aan een gemiddelde hartslag van 156?) , heb 9 plaatsen kunnen pakken en werd 28ste in de master 50…. maar bovenal was dit voor mij mountainbike 2.0. Nooit gedacht dat ik en mijn fiets dit zouden kunnen! Nog een promofilmpje gevonden op internet van deze etappe. Morgen 85km op het menu.

 

Mediterenean Epic D3 en D4
Vandaag een lange rit van 85km op het programma, minder technisch (hoewel dit hier te relativeren is…) en dus zou het ook wat sneller moeten gaan. Het profiel bestond uit 2 lange klims, gevolgd door 2 dowhills met tussenin nog wat kleinere piekjes. De start vond opnieuw plaats op het strand van Orpesa. S ochtends was de zon reeds overvloedig aanwezig en de sfeer onder de renners zat er goed in. Ik voelde me opnieuw iets beter en hoopte om nog een paar plaatsen te veroveren. Ik zou traag starten en proberen voluit te gaan op het einde. De eerste kms verliepen heel snel over gravelroads en het peloton werd in waaiers getrokken. Aanvankelijk zat in in een te trage groep, doch ik wilde mij niet opblazen. Telkens een renner de groep inhaalde, pikte ik in het wiel en kon zo toch een viertal waaiers opschuiven. Na 10km was de fun over en werd het alweer steil en technisch. Bergop probeerde ik mijn positie te behouden, naar beneden kon ik steeds verder opschuiven. Het landschap varieerde van dorre rockgardens over vegetatie naar bloesemende bomen. Een mooi boeket. ik besloot de 4 bevoorradingen over te slaan om mijn tijd op scherp te stellen. Na een technische afdaling bereikten we km 80 en volgen enkel nog 5 km snelle asfaltweg. Ik kon inhaken achter een groep snelle youngsters die mij tegen 40 km/h naar de finisch loodsten. Ik finishte 22ste, had 7 plaatsjes kunnen opschuiven, maar had hiervoor wel serieus diep moeten gaan. Ik reed 4h20 over 1650hm. Onderstaand filmpje van de dag.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1036087780098040&id=434055663634591

De laatste dag opgestaan met zware benen, doch de algemene gezondheidstoestand evolueerde in de goede richting. Ik ambieerde een plaats in de top 20 ( master 50), doch had mijn twijfels; immers de rit van gisteren zinderde duidelijk nog na. Het roadbook schotelde een etappe van 52 km en 1650hm voor met de steilste en langste klim van 8km tot nu toe. We vertrokken redelijk snel en na de 1ste bevoorrading moesten we de berg beklimmen. Halverwege de klim voelde ik te moeten inbinden, het ging te snel voor mij, we waren nog niet eens in de helft en het einde ging ik zo nooit halen. Ik temporiseerde noodgedwongen en werd ingehaald door tientallen rijders. Eindelijk boven, aangemoedigd door massaal opgedaagde toeschouwers, kon de lange afdaling beginnen. Ik besloot voluit te gaan en vlamde aan meer dan 60km/h naar beneden. De verloren plaatsen van de klim werden deels gerecupereerd. Beneden reden we over prachtige stranden naar de finish. De ervaring van strandrace kon benut worden. Waar velen afstapten of vielen in het losse zand, kon ik min of meer rechtop blijven en winst boeken. Ik eindigde op plaats 19 en was blij te kunnen uitrijden. Mission accomplished. Ik onthoud de machtige trails, de afwisselende natuurpracht en de duizelingwekkende afdalingen gekaderd in een feilloze organisatie. Dit smaakt naar meer. Maar nu is het tijd voor de party ???in het rennersdorp.

 

Verslag TT Lockedyze

TT Lockedyze: the ‘mud’ editie

Haaaa, weer zo vroeg uit bedde… Al krakend en piepend ben ik deze morgen helaas uit bed gerold. Ik was nog een beetje moe van gisteravond. Het was 26 jaar geleden dat ik nog eens gesquasht had. Gelukkig geluk werd het geen totale vernedering én heb ik toch één setje gewonnen van den iVal maar mien revange komt nog… Dit ter zake, ben ik deze morgen meegereden met de bestelwagen MET verwarming van Eagle Eye. Bij een aangename temperatuur in de cabine van de bestelwagen, gelukkig had EE de verwarming als optie in zijn bestelwagen, werd er lekker gekeuveld over boilers en over boilers en over boilers… Super interessant ware het niet dat ik bijna in slaap viel….

 

Ter plaatse waren we met een 6 tal wackies:

– Spiderman: jong veulen die elke helling op galoppeert als een ras ‘ruin’ en telkens boven op de berg/heuvel op ons wachtte, met dank Spiderman !

– Dalton: mister Glies, die in bijberoep glijproducten promoot, heeft de TT al glijdend gereden én dit zonder te vallen. BTW, glijproducten horen niet thuis op een band hé, beter banden met noppen kopen…

– EE, een echte berggeit (zucht)

– Cornet(to), de man met de eeuwige glimlach. Volgens de geruchtenmolen, een uit de hand gelopen esthetische operatie

– Wortel, die heeft de hele morgen wortels geschoten. Hij had namelijk de sleutels met bike in zijn jeep laten liggen en kon niet meer in zijn jeep. Het laatste dat we gehoord hebben, is dat hij nog altijd bezig is de ‘wortel aan de bijl te leggen’.

– Me, myself and I, kortom den Chuck, bezig aan een sterke comeback, vind ik toch… beter als deze van Kevin B. die nog altijd bezig is zijn comeback voor te bereiden

! voetnoot: de auteur van dit artikel kan niet verantwoordelijk gesteld worden, mocht één of ander bovenvermelde naam een gelijkenis hebben met iemand anders zijn naam.

! mocht één of ander persoon, de auteur dagvaarden omdat hij zich geschaad voelt in zijn reputatie, ego of ter voorkoming van echtscheidingen… is enkel de rechtbank van Eust-Vlaanderen van toepassing.

! deze voetnoot slaat ook op voorgaande artikelen geschreven door deze auteur Chuck ®

 

De rit, zoals we Poperinge kennen, pittig maar niet zo pittig als in de zomer. Veel toffe klimmetjes werden door de modderige omstandigheden eruit gehaald. Spijtig, maar het zou toch niet berijdbaar zijn…Als 5de wiel aan de wagen heb ik toch de eerste 20 kms met moeite kunnen aanklampen aan het wiel van Dalton of EE maar na 20 km begon ‘deus ex machina’ de turbo’s en de naverbranders te werken en kon ik meer en meer het ritme volgen van bovenvermelde kompanen. Rode berg, zwarte berg… werd in een vlot tempo naar boven gereden.

Persoonlijk heb ik in de voorlaatste klim nog eens een aanval gelanceerd op Sneppe, maar in mijn jeugdig enthousiasme werd ik verrast dat de klim langer was dan ik dacht. Ik reed, in een ware stijl van Eddy Merckx (i wish) naar Cornet, ik naderde hem meer en meer – jiha !! , maar zag net na de bocht, nog een bocht en nog een andere bocht naar boven… Fuuuuuuuuuck, in allerijl getemporiseerd om toch nog boven te geraken… damned…Aja, nog meegeven: Spiderman kon het niet nalaten om 2 koersjeanetten in de klim te vloeren, over een ‘ tour de force’ gesproken…. machtig om te zien… chapeau…

 

Kort daarachter kregen we de Kemmelberg op onze kiezen. Gelukkig reden we de asfaltkant op naar boven maar kreeg ik in de eerste neep een klein dipje (lees: pistons begonnen tegen te werken) naar boven. Halverwege kreeg ik zowaar gezelschap van D., die al fluitend naar boven reed…. Sterk ras, die Casteleyns… Gelukkig heb ik mij in de tweede neep herpakt en reed ik toch nog in een mooi tempootje naar boven.De après was kort, ééntje gedronken en een zeer lekker ‘breudje met wuste’ gegeten. De terugweg naar huis was even vermoeiend als het rijden met den bike op de TT … Ik werd voortdurend gesandwiched, zelf gemolesteerd door EE en Dalton met zijn ‘vieze grip ‘ handen. De brandblusser van de bestelwagen, welke al over tijd was, sneuvelde hierbij…

Kortom, tof ritje gereden én in groep !

Thx gasten !

!! voor reclamaties, u gelieve te wenden tot barry.sey@knokke-heist.be

See you,

Chuck

Verslag Sterrit Sijsele

2020: Wacky Armada in vol ornaat !

De eerste Sterrit begon meteen al op een zonnige dag en was weer ééntje om in de annalen te schrijven van de wacky bijbel…
Om 8 u 05 min en 7 sec stond ik met mijn ‘meanmachine’ aan de deur van onze eerwaarde heer iVal. Eventjes aangebeld om zeker te zijn dat hij wakker is…. want tegenwoordig met het groot alcoholverbruik van onze cher copain… je weet maar nooit hé. Rustig ritje naar ginter, ik had iVal 2 koffiekoeken in zijn bollen gedraaid zodat hij in mijn bolide geen fratsen zat uit te halen. Daar ter plaatse toegekomen, mooi parkeerplaatske in overtreding gevonden, kwamen we binnen en deed iVal een Harrietje na. Hij liep met zijn gerecycleerde helikopterhelm tegen de deur. Lap, daar hebben we het al, de fratsen van nonkel iVal zijn begonnen.

We waren bijna één van de eersten op ‘t appel maar Join was ons voor en zat al rustig te mediteren uit zijnen bijbel; hij prevelde zo iets van ‘’k heb ‘n topwijf, een tandartse met haar op haar tanden en niet op haar k (sensuur….) Laten we het hier beleefd houden, wat we niet konden zeggen van de wacky après…. maar die suspense hou ik voor later…. Nadat ival, de x-ray van Join met melk beklad had, propjes in de handschoenen van Join gestoken te hebben, kon ik het niet nalaten om 5 klontjes suiker in de voering van iVal zijn helm te plaatsen. Echt hilarisch toen je hem zag sukkelen toen hij zijn helikopterhelm aandeed, hij kreeg hem eerst niet op zijn hoofd en moest hem aanpassen… De suikerklontje heeft hij maar pas ontdekt bij de 2de bevoorrading…. (lach)

De rit om zich was machtig, in die zin, we waren met een stuk of 20 wackies. Het tempo lag van in het begin vrij hoog, de eerste 10 – 15 kms reden we toch samen. Kort daarna, as usual brak de armada in twee en zelf in drie. Onze Sven-mcenroe had het lastig om te volgen…. Biken hé S, minder werkbezoeken doen volgens de leuze van AGSO Knokke: the watermen always comes twice… vooral donderdagavond, zaterdag – en zondagmorgen…. De single tracks waren leuk, soms een beetje teveel volk en er lag zowaar weinig modder. De organisatie heeft volgens mij er veel modderstukken uitgehaald. Een van de grote verrassingen van de dag is, dat Piet Vélo elektrisch reed, wat hem verdomme heel goed af ging tot de laatste 3-4 kms…. Ik vond het echt wel grappig, zijn batterij was plat . Maar bij deze Pietje, blij dat je erbij waard… Dus Lepe Luc, wedden dat je dit ook kan…

Naar het eind van de rit toe bleef het tempo hoog, hebben we af en toe genoten van de zon in ons gezicht en moest ik toch nog even mijn tenen uitkuisen om den Roels te volgen. Iedereen heeft sterk gereden, behalve SDM, die liever werkbezoeken doet… Op den après had Eagle Eye en Dalton de tafels gereserveerd (met dank !!) en konden we ‘rustig’ napraten over de rit maar dat was buiten onze Wacky ‘Coluche’ iVal gerekend. Er werd met suikerklontjes, stokjes, papier en zelfs met koffie naar Baar-ry gekegeld. Echter de koffie miste zijn doel en kwam terecht op een dame met haar hondje. Lap, daar gaat ons braaf imago. De dame in kwestie, kreeg het op haar heupen, onze iVal kreeg zijn blessing maar hij bleef er stoïcijns onder, vermoedelijk veel les gekregen van Pé !

Nog een grote verrassing van de dag, 6 ½ en Long Fellow hebben ook nog de TT gereden. Ik merkte wel op dat Long Fall out of use nog met een truitje reed van de begin jaren der wackies. Wat een verschil met onze nieuwe truitjes…. Stukken beter…. Nadat Baar-ry de nodige excuses aan madame en haren wowoef gegeven had, zo iets van; dienen jongen kan er ook nie aan doen hé, ‘zien‘ hem laten vallen bij de geboorte enne, ter compensatie sturen we onze gigolo Sven DM eens gratis op… wenden we ons naar de auto. Ware het niet dat iVal nog eens tegen de deur liep, Baar-ry een bijna doodservaring opdeed met een vuurschaal en nadat we een plaatselijk ritueel uitgevoerd hadden (lees: sportschoen van B lag in de vuurschaal) keerden we rustig en voldaan naar huis. Voor reclamaties over deze inhoud, u gelieve te wenden tot barry.sey@knokkeheist.be — indien via GSM, gelieve in te spreken vóór de toon.

See you Wackies, het seizoen werd op zijn wackies, machtig ingezet !

Chuck

Verslag TT De Haan als afsluiter van 2019

Haaaa, 7 u 30 uit mijn neste en het is 0 ° buiten… geen weer om een hond buiten te sturen maar het is een sterrit van de Wacky’s.

Met 16 wacky’s aan de start… een aantal sportievelingen zoals Sven De Munter onder ons, zijn met den bike gekomen, respect Sven ! Nog een paar andere met den otto of met het busje- komt-zo. Volgens de geruchten heeft Long Fellow zijn GPS verkeerd ingezet en zit hij vermoedelijk nu in De-Haen-Platz, Hannover, Duitsland.  Dit volgens de nadere berichten van onze topboekhouder van de club…Zoals het de wacky’s beaamt, veel gelul aan de start…. Nog geprobeerd de fotosessie van een andere club te saboteren en weg waren we.

 

Blijkbaar hebben een aantal wacky’s een zeer slecht s..-leven want het was van den eerste keer in de hoogte versnelling.  Na een aantal single tracks, werd na de 3km strandboane, het groepje gesplitst in twee.  Kort na de strandboane kreeg ik pech met mijn bolide.  Ketting was naar de wip maar werd deskundig verholpen door Eagle Eye.  Het slotje kreeg ik van Harry voor mijn Nieuwjaar.  THX gasten, zo kon ik deze machtige rit verder zetten.  De andere 44 wacky’s weten niet wat ze gemist hebben !!! Single track na single track, afgelost door 2 pittige strandtracks.  Helaas was mijn bolide na zo’n strandtrack niet heel gelukkig. Hij maakt nu evenveel lawaai als een Land Rover…

 

TT De Haan is een topper, helaas kon ik dit niet zeggen van den après.  Een aantal wacky’s onder ons hadden nog een aantal huishoudelijke taken (afwas, dweilen,…) en moesten onmiddellijk naar huis – spijtig !   Nochtans had onze clochard-de-lux of little jack of Little Vincent Vega (zie Pulp Fiction), kortom den Baar-ry ooit gezegd: wacky zijn is een gebeuren op den bike maar ook naast den bike….

 

Aja, nogmaals thx aan groep 2, de technische rijders, voor de fun en het samen rijden….

 

Volgende wacky’s hebben zich op voorhand verontschuldigd:

  • Nightraider: ‘kerstduik in bed’ (wat dat moet voorstellen, weet ik niet…)
  • Pé: ‘Rummikub’ (volgens Weicki-pé-dia: één of ander metall, heavy, die hard groepje)
  • Frederiek Vandewiele ‘ vier mijn verjaardag met mijn echte moaten’ – en wij dan ?
  • Piet Allaert ‘roadrunn’, blijkbaar is hij weggelopen van huis
  • Maarten Cobbaert ‘verlof thuis in den kelder’
  • Mike Bardyn ‘werkweekend en geen verlenging enkelband’ —

 

Een  hele boel andere wacky’s zijn expired (lees: over hun houdbaarheidsdatum) of zijn declined (volgens google vertaling: to decline, to fall off, to go back {ww.}: achteruitgaan zijn of
verslechteren maw worden oud…

Voor reclamaties ivm het verslag, u gelieve zich te wenden tot barry.sey@knokke-heist.be

 

Nog een machtig eind jaar en tot volgend jaar !

 

Chuck