Verslag Duatlon Wommelgem

Gezien ik sedert een jaar of 7 mijn loopschoenen terug heb aangetrokken, probeer ik ieder jaar wat wedstrijden offroad-duatlon met te pikken. Mijn “gouden” jaren heb ik gehad vrees ik met als hoogtepunt de Hel van Kasterlee maar het blijft voor mij nog altijd leuk om doen. Een extra pigment aan gans het duatlon-verhaal is het feit dat zoonlief Louis dit ook wel ziet zitten en dit nog goed doet ook precies. Normaal begin ik in oktober met de wedstrijden maar met de vervroegde Wacky toertocht stelde ik het toch uit tot zondag.

De duatlon in Wommelgem deed ik nog nooit maar toen ik op de website keek zag ik vooral een mooi en uitdagend mtb-parcours en dus schreef ik me samen met Louis in. Mijn vaste dua-compaan Space jr’ ging tijdelijk zijn loopschoenen aan de haak en Pé, toch wel dé duatlonner van vroeger, zag het al helemaal niet meer zitten en legt zich in de week toe op squash!! People chaaaange, zei Michael Jackson zaliger ooit…Wie wel mee wou was Chrisis, fuck zeg, die loopt 15 per uur op z’n gemak maar gezien zijn jeugdige leeftijd geen gevaar voor mijn masterklassement ;-). Louis mocht voor de eerste keer ook meedoen met de “grote” jongens (senioren gaan van 16-39 jaar) en het was ook de eerste keer dat we echt tegen elkaar uitkwamen. We hadden eens samen getest op de 4 km en ik liep 40 sec trager, doenbaar om hem weer in te halen met de mtb dacht ik toen….

De voorbereiding was op zijn zachts gezegd niet optimaal. Ik krakte mjn “boa’s” van mijn schoenen en bij bikeworld hadden ze geen andere dus ging ik bedelen bij nonkel Henri voor een paar. De dag van de wedstrijd ging ik Chrisis gaan halen om 10u en ging eerst nog tanken. In de auto zat Louis nog half suf en niet helemaal wakker achteraan in de auto toen hij opeens recht veerde en vroeg waar zijn fiets was. Shit, ommetoer naar huis en gelijk ne zot over de bulten van de Kragendijk om zijn vélo. Heb al veel vergeten in mijn leven maar nog nooit een fiets…Gans ontredderd om half elf uiteindelijk bij Chrisis aangekomen, zijn bike er zere op gesmeten en hup richting Wommelgem.

Een goed uurtje en we waren er, en zelfs anderhalf uur op voorhand, niet mijn gewente! Bij de verkenning niets dan lof over het parcours. Eerst wat rechte stukken maar dan singletracks in bos en weiland, een machtige brug zoals bij de cyclocross, kasseistroken en een soort graancirkel dewelke van buiten naar binnen liep en je bijna tuureluurs werd gedraaid. Het was voor drie-vierden van het parcours draaien en keren, op en neer, weinig rust dus. Mijn nagelnieuwe merida-fully kwam volledig tot zijn recht in het technisch gedeelte maar ik voelde al gauw dat ik op het snelle gedeelte ging tekort komen.

Aan de start Chrisis gans vooraan en Louis en ik midden in het pak. Een wel zeer luide knal en we waren vertrokken. Eerste wat op de looppiste maar nadien een loop van 2 km rond een vijver, dit twee keer. Alleszins meer dan 4 km zoals aangekondigd en dat zie je aan de tijden ook. Chrisis was gauw gaan vliegen en liep met de besten mee tot hij zichzelf wat tegen kwam en moest inbinden naar het einde toe. Louis liep een sterke loop en wisselde niet veel later dan Chrisis. Het scheelde amper 22 seconden. Ik pufte, was te warm gekleed en voelde duidelijk het losbandig leven van de laatste weken in mijn kuiten. Shit zeg wat was me dat. In het begin ging het nog maar naar het eind toe ging ik echt niet meer vooruit! Ik zat toen al goed 3 minuten achter het wacky duo en ik zag er niet veel hoop in om bij het biken daar iets goed van te maken. Mijn benen waren al compleet verzuurd en ik moest er nog aan beginnen!! Mijn wissel was ook niet echt vlot en de iets te grote schoenen van Henri gaven me ook niet echt een comfortabel gevoel  (ik draaide die boa’s van de schoenen eerst verkeerd ook nog).

De mtbike proef ging zoals ik had gevreesd, slecht dus. Voor mijn gevoel zat zadel te laag en banden te plat en benen gelijk lood. In de technische stroken ging het nog vlot maar in de rechte stroken was ik veel te traag. Chrisis en Louis reden wel steengoed en na een finale loop eindigden ze knap op een respectievelijk 16^de en 22^ste plek bij de senioren, buitengewoon goed van Chrisis op zijn eerste duatlon maar ook zeer sterk van Louis, ben echt een fier op hem. Chapeau voor alle twee!!! Minder fier mocht ik op mezelf zijn want ik eindigde pas 10 minuten later en totaal loss over de streep. De brede grijns van Louis erbovenop! Ik had hem gans de week zitten kloten maar kreeg het knal in mijn gezicht terug! ‘Tis nie anders, zaterdag opnieuw duatlonneke in St-Kruis, ditmaal met Chemical. Zal me maar soigeneren wil ik een nieuwe blamage vermijden. Topsport kan hard zijn 😉

Baha